ای کشورهای جهان! عزیزان دربند ما را با قاتلها و جانی هایتان معاوضه کنید

سیاست با تمام پیچیدگیهایی که دارد، گاهی بقدری ساده می شود که یک کودک خردسال هم از آن سر در می آورد. گاهی تعاملهای سیاسی در حد یک معامله پایاپای پایین می آید. مثل مبادله یک قاتل بین المللی ایرانی با یک معلم فرانسوی که چند روز پیش اتفاق افتاد. دو طرف هم خوشحال و راضی اند، یکی قاتل پایبند به ولایت فقیه و بین المللی اش را گرفته و دیگری یک شهروند زن معلم را، که هر کدام به درد دولتشان می خورند! بخصوص طرف ایرانی که بجای اینکه ننگین باشد که نام یک تروریست بعد از سالها سر زبانها افتاده و پرونده ننگین سپاهش بازخوانی شده با تاج گل و کمیته استقبال به پیشواز وکیلی راد می رود. . . . چرا که نه؟ . . . مگر برای یک حکومت قاتل، دروغگو و سرکوب گر چیزی بهتر از یک قاتل حرفه ای پایبند به نظام هم وجود دارد؟ اصلا گوهری بوده برای نظام ولایت فقیه که بازیابی شده، یوسفی بوده برای یعقوب که به وطن بازگشته. دست آقای سارکوزی درد نکند.

امثال جعفر پناهی و زید آبادی به چه درد نظام می خورند؟ کم نداریم دانشگاهی و فرهیخته که مثل خانم کلوتولید رایس زندانی باشند و چه بسا سخت تر تحت فشار و شکنجه باشند. اینها که به درد ما نمی خورند. فیلمساز و منتقد و روشنفکر و روزنامه نگار که به قول خود حکومت فاسد و محارب و مزدور هستند در حکومت ولایی ما جایی ندارند، کمکی هم که به ظهور آقا نمی کنند . . . ای کاش هرکشوری که نیاز به یک قاتل حرفه ای ندارد برای ما بفرستد و جعفر پناهی ما را بگیرد، که برایشان کارآمد تر از ماست. اصلا چرا یک جعفر پناهی؟ امثال جعفر پناهی زیاد داریم، یک دوجین از این محاربین ناشناس و مظلوم هم سر می دهیم. ندا و سهراب و فرزاد و ده ها آزاده مثل آنها که مظلومانه رفتند، پس تا دیرتر نشده عزیزان دربند ما را با قاتل و جانی هایتان معاوضه کنید. حکومت ما لایق یک فیلمساز بین المللی، استاد دانشگاه، جوان با استعداد، روزنامه نگار آزاده و حتی کارگر ساده زحمت کش هم نیست!
برای اتریشیها هم بد نیست که جوزف فریتزل معروف و مخوف را برای سپاه بفرستند و بجایش هر قلم انسان آزاده ای را که می خواهد بردارد. باور کنید سود می برید. برای برادران بسیج و سپاه هم بد نیست یک همکار کار بلد مثل جوزف فریتزل داشته باشند، که بعد از یک دوره آموزشی نزد آقای طائب، بتواند در زندانهای مخوف ایران، کمکی باشد برای نظام ولایت فقیه! . . .