آقای شریفی نیا، تو همانی که "پسری به رنگ شب" را نوشتی ؟

آقای محمدرضا شریفی نیا سلام!

در کودکي کتابي خواندم به نام " پسري به رنگ شب"، کتابي بود ظاهرا ویژه کودکان و تصويري، که فقط از سه رنگ تشکیل می شد : سياه و سفيد و البته سرخ!، نويسنده و تصويرگر و اگر يادم باشد همه کاره : محمدرضا شريفي نيا ، چاپ سال 1356. زمانی که ظاهرا محمد رضای «شریعتی خوان» 22 ساله و من فقط یک کودک بودم. چه بهتر که هرچه در آرشيوم گشتم نيافتمش تا داغ دلم تازه نشود.
کتابي که براي من ِکودک نه بزبز قندي داشت نه سيندرلا. داستان هم نبود، حکايت بچه هاي سياه پوستي بود به رنگ شب، با دلهايي به رنگ روز که اسير ظلم مردماني به رنگ روز، اما با دلي به رنگ شب بودند. کتاب شيريني نبود، اما بارها ورق زدم تا با تلخي زندگی کنار آدمهاي سياه آشنا شوم. براي من آن کتاب شد دروازه ورود به دنياي آدم بزرگهايي که بد و خوبشان با رنگ ظاهرشان فرق مي کند.
ايام گذشت و من شدم بچه دوران جنگ، نوجوان سازندگي و جوان اصلاحات، آن کتاب هم شد پر فروش ترين کتاب کودک 30 سال اخير و شما، مرد راوي قصه روشن گري من، کسي که مرا با آدمهاي سياه دل و سياه رو و آدمهاي خونين دل رو سفيد رو آشنا کرده بود، شد بازيگر نقشهاي سفيد و سياه.
جوان روايت گر "پسری به رنگ شب"، که قصه آدمهاي سياه و سفيد را برايم گفتي، امروز خودت جزو خود آدمهاي دل سياه شدي. امروز من همان پسري به رنگ شب هستم؛ دولتي که تو در مراسم تاجگذاري اش حاضر بودي، روزگار من را سياه کرده، چشم مادرم را سرخ. اما من از همان کتابي که خودت نوشته بودي، آموختم که مي توان در روزگار سياه، روحي سفيد و پاک داشت. افسوس که خودت نياموختي.
با ده نمکی بودنت را بخشیدم، اما با احمدی نژاد و خامنه ای بودنت را چه کنم؟ تو هم مثل من حق انتخاب داشته ای، هرچند که چون هنرمند و باهوش می شناختمت بعید است احمدی نژاد را گزیده باشی، اما برای دیدن جنایتها و کشتارها و بی رحمی های کودتاچی، نیاز به هوش و ذکاوت چندانی نبود.

ارادتمند سابق
پسری به رنگ شب